"Moeder je bent een loeder"
Ik zal het zinnetje nooit meer vergeten. Het was midden in de nacht en ik hoorde Julia dit steeds roepen. Het werd steeds luider en het hield niet op. Steeds maar weer dat ene zinnetje.
In het vorige huis waar Julia woonde vonden ze haar moeilijk en kreeg Julia medicijnen om rustig te worden. Van de zorg mocht Julia daar niet in de huiskamer want zij was storend voor de groep. Door de medicijnen die Julia kreeg werd zij suf en liep daardoor slechter. Zij was daardoor al eens komen te vallen.
Midden in de nacht ging ik naar haar toe en hield haar hand vast. Begon dan zachtjes tegen haar te praten en gerust te stellen.
"Je bent veilig hier en niets kan je gebeuren"
Na enige tijd werd Julia rustiger en hoorde ik haar langzamer ademen. De onrust nam zichtbaar af en het roepen stopte. Ik bleef haar hand vasthouden totdat zij weer in slaap was gevallen.
Toen zij bij ons kwam wonen werd er aangegeven dat Julia bijna niets meer kon zien en zeker geen foto's op een telefoon. In het andere zorghuis zat zij hele dagen op haar donkere kamertje.
Ik liet Julie een foto zien van mijn oude Citroen DS want ik geloofde niet dat zij minder kon zien.
Haar ogen gingen verder open en zij riep; 'dat is dezelfde auto als die wij vroeger hadden. Alleen is de kleur anders'.
Ik stond helemaal perplex dat zij dit kon zien. Vanaf die tijd leek zij steeds meer te gaan zien. Julia werd niet apart gezet maar gewoon in de huiskamer. Werd Julia onrustig dan duurde dit niet zo lang en gingen we naast haar zitten en begonnen met haar te praten of hielden haar hand vast. We stuurden haar niet weg. Soms was zij zo overstuur dat we Julia even naar haar kamer brachten en kreeg zij klassieke muziek te horen. Dit maakte Julia rustig. In het vorige huis dachten zij dat het roepgedrag door de dementie kwam en vond men de oplossing in steeds meer medicijnen en depri.
In gesprek met Julia haar zoon werd mij het duidelijk waarom zij steeds dat zinnetje ' moeder is een loeder' riep. De zoon was verbaasd dat zij dit zinnetje riep en wist gelijk wat er aan de hand was. Toen Julia kind was kreeg zij nieuwe kleding aan van haar moeder.
Kreeg dan complimenten dat het haar prachtig stond. Daarna gaf moeder aan dat zij de kleding uit moest doen en aan haar zus moest geven. De moeder van Julia was helemaal niet aardig.
Vanaf die tijd begrepen we Julia haar 'niet begrepen' gedrag en konden we haar rustig krijgen door juist aandacht te geven en haar hand vast te houden.
'Niet begrepen' gedrag komt meestal ergens vandaan. Medicijnen is niet altijd een oplossing maar kan in bepaalde gevallen een middel zijn om iemand weer te bereiken. Altijd daarna weer proberen af te bouwen. Dit gedrag komt niet altijd door de dementie. Bij Julia heb ik altijd de twijfel gehad of er wel sprake was van een dementie.
Grietje en ik zijn gisteren weer voor het eerst met onze oude DS op pad gegaan. In Orvelte maakten wij prachtige foto's en hadden een ontmoeting door de klassieker met een heel bijzonder persoon. Een zeer interessant iemand voor ons 3e magazine. U gaat van hem horen.
Nb. Julia was niet haar echte naam