Gisteravond begonnen de witte vlokken al te vallen en het hield niet op.
In mijn woonzorgvoorziening hebben wij een paar keer in negen jaar maar meegemaakt dat het sneeuwde. We dronken dan warme chocolademelk en koek en vertelde elkaar de verhalen. Het was altijd heel gezellig en nu mis ik die momenten weer. Mensen met een haperend brein gaan zich beter herinneren als zij zich in die situatie bevinden. Zo is het belangrijk om hun mee te nemen naar buiten, winkels en in de natuur. Liefst iedere dag. De verhalen over de koude winters maken Grietje en ik nu mee. Gisteravond begon het te sneeuwen en in de kamer was het ijskoud. De haard trok het niet. Boven de haard hadden we een waterketel gehangen om het op te warmen. Een doek met een warme steen in het koude bed gelegd als kruik. Onze jassen lagen als extra boven op de wollen dekens. Vannacht lag er ijs op de dekens en waren er weer ijsbloemen op de ramen. Vanmorgen werden we wakker om 6.00 en alles lag onder een dikke laag sneeuw. Wat een geweldig gezicht en gevoel.
De bomen zagen er prachtig uit en we zagen sporen in de sneeuw van wild.
We gaan vanmiddag een sneeuwpop en Iglo maken. Daarna op zelfgemaakte latten en rubberen laarzen langlaufen.
Sneeuwschuiven met een plank waar ik een lat tegenaan getimmerd heb😁 Koken op een spiritusbrander.
Dit zijn de ouderwetse winters die we in Nederland kwijt zijn geraakt.
Een mooie dag gewenst
Ps. Onze houtkachel is gemaakt maar moet eerst gekeurd worden. Ze letten in Zweden heel goed op de veiligheid en terecht.