Mem voor de gek houden lukt niet echt. Ze mag dan dementie hebben maar gek is ze niet. Humor heeft ze in ieder geval. We lokken haar wel uit de tent om haar hersenen uit te dagen en dat werkt. We zien dat haar dementie vertraagd en zij veel alerter en helderder is. Het bijzondere hiervan vind ik altijd dat dit buiten de woonzorgvoorziening heel zichtbaar is. Als we haar ophalen dan zijn er echt momenten dat ze moeilijker te bereiken is, maar als ze dan weer buiten is dan wordt ze steeds 'normaler'. Waar zal dit mee te maken hebben?
Deze dag was ze super helder en we konden bijna weer een 'gewoon gesprek' met haar voeren. Met de oldtimer hebben we haar opgehaald en trots verteld ze alles wat ze ziet in de omgeving. Ze herkent alles en weet waar ze is. "Hier moet je naar rechts", zegt ze dan, "O ja, hier in het bos."
Vaak vraag ik me af of ze het weet dat ze woorden kwijt raakt. Ik zie haar wel worstelen met woorden die ze wil zeggen, maar dat lukt dan niet en dan maakt ze er snel een ander woord van. In mijn ogen is dit zielig en in mijn perceptie is dit hartverscheurend om haar dan zo te zien dan overvalt me het verdriet. Deze observatie is puur vanuit de omstander. Ik vraag me dan ook altijd af, klopt dit wel, is het echt zo dat zij zielig is en heeft zij hier net zoveel last van als ik?
Ik zie een vrolijke vrouw, die voluit verteld, lacht en blij is met onze aandacht en liefde.
Zouden wij in de samenleving niet eens vaker bij de volgende vragen stil mogen staan?
Wie heeft meer last van de dementie, de persoon met dementie of de samenleving?
Hoe kunnen we de persoon met dementie nu het beste helpen?
"Er staat niks meer in", zegt Mem
SAMEN MET ELKAAR DE ZORG NOG MOOIER MAKEN!
Dat kan nu, klik hieronder.
voor het JG Magazine