"jullie waren van de MG en waren geld aan het ophalen om MEM-Bears te kunnen doneren. Ja ik weet het nog we zaten met de buren waar wij voor zorgen buiten. "Kom binnen en ik zet een kop koffie en thee met krentenbrood".
Een foto in een lijstje van een lief meisje die je op indringende wijze aankijkt. Een vrouw in een stoel en zij heeft pijn. Haar man bezorgd en herkende ons direct. Ik moet denken aan de keer dat Grietje en ik twee maanden geleden bij hun buiten zaten. De buurvrouw, tevens mantelzorger was op bezoek bij deze mensen en zelf al op leeftijd ging koffie zetten en we mochten niet weg. Heerlijk krentenbrood kregen wij erbij en de tijd vloog om.
Twee oudere lieve mensen van dik in de tachtig. Zij vroeg of wij wat dichterbij wilden komen met ons gezicht want zij kon ons niet zien. We voelde het verdriet en konden het eerst niet plaatsen. 12 mei 1977 het stond in hun geheugen gegrift. Het vreselijke bericht kregen ze aan de deur. Sippie was weggegaan op weg naar het zangkoor een paar straten verder en zou nooit meer terug komen. Tien jaar en ze kon prachtig zingen. Het was alsof je in een ruimte bent waar het 30 graden is en ineens is het 20 graden onder nul zegt de man. Tranen in de ogen van mevrouw. Zij herpakken zich en we krijgen krentenbrood. We moeten nog meer koffie en thee en we mogen nog niet weg.
De lieve buurvrouw verteld dat zij samen met haar man deze mensen helpt. Mevrouw ziet heel slecht en zij is erg vergeetachtig. Ze wonen in een aanleunwoning van een zorgorganisatie. Als de buren er niet waren geweest had mevrouw nooit meer zelfstandig met haar man kunnen blijven wonen. Ze krijgt een MEM-Bear zeiden wij al tegen elkaar twee maanden geleden.
Tijdens de koffie en thee spreekt de buurvrouw het hartje in. De tranen staan in haar ogen. Haar man houdt haar schouder vast en slikt. De tranen voel ik bij mij opkomen en grietje hoor ik slikken. "wat een mooi gebaar en wat zal zij dit prachtig vinden" Wat een mooi geschenk en net nu ik zelf een moeilijke tijd heb gehad. Jullie komen op het juiste moment.
De buurvrouw kan zich niet meer inhouden en laat de tranen gaan. Ik zie in de ogen van Grietje tranen en hou mij groot. Ik kijk naar de foto van het jonge meisje en laat mij gaan. De man staat achter zijn vrouw en zegt; "Ik dacht vorige week aan Jullie....". De stem van de buurvrouw klinkt uit de MEM-Bear Stippie. De vrouw drukt haar tegen zich aan en zegt steeds "wat een mooi beestje" Ze blijft op het hart drukken en steeds hoor je de stem in het Fries.
We lopen aan de voorkant van het huis. Het is donker en koud. Binnen zwaait een man en een vrouw met een Bear in haar hand. Ze zien er gelukkig uit. We moeten snel terug komen. Vrienden voor het leven. In de auto beseffen we niet wat er gebeurt is. Grietje kan haar gevoel niet goed omschrijven. Sippie is heel dichtbij. We hebben haar gevoeld.
De regen stopt en de wind gaat liggen. We zijn stil en hebben allebei onze eigen gedachten. De eer gaat naar Grietje en MEM. Zij is hiermee begonnen. Wat een fantastisch project. Daar doe je het voor. We komen terug in Workum........