Een huivering ging door mijn lichaam toen ik een zware plons in het water hoorde'
Om 4.45 was ik opgestaan en liep naar beneden. De zon was al opgekomen. Vele vogels waren te horen en plotseling een luide schreeuw wat weergalmde door de Gröna dalen(groene vallei)
Zie onderstaand filmpje en huiver ...
Angst voelde ik opkomen.
Al dagen hoorde wij in de verte het stromen van een beek. We waren nog niet in de gelegenheid geweest om te onderzoeken waar hij precies liep. Op de kaart stond inderdaad een stroompje tussen de meren.
Het uitzicht was fenomedaal.
Onderweg naar beneden kwam ik een paar prachtige echte Zweedse schuren tegen.
De mist en de opgaande zon maakte er een mysterieuze omgeving van. Ik voelde een lichte angst opkomen. Bang voor het onbekende. Ik kon door de damp zien waar het beekje liep.
Verhalen over beren, lynxen, veelvraten, wolven, elanden met jongen maakte dat ik waakzaam was.
Plotseling hoorde ik een luid lawaai en een zware plons in het water. Ik voelde mij op dat moment erg kwetsbaar zo vroeg en alleen in de morgen. Mijn gedachten gingen naar Grietje die er altijd bij was. Dom dat ik alleen op weg was gegaan en zij niet wist waar ik was. Hele doemscenario's kwamen in mij op. Aangevallen door een wolf of beer en niemand wist waar ik was in dit bijna ondoordringbare gebied midden in Zweden. Ik hoorde Grietje al zeggen "doe nou maar rustig aan en vertrouw op jezelf' Direct hielp dit en mijn gevoel veranderde direct. Ik voelde mij een held. Wat een verhalen zou ik bij terugkomst hebben. Ik zag mijzelf weer in gevecht. Een bever haalde ik uit de klauwen van een wolf. Langzaam kwam ik weer tot mijn positieven en keek om mij heen.
In het water zag ik een bouwsel wat mogelijk bevers gemaakt konden hebben.
De plonzen die ik hoorde waren waarschijnlijk van deze beesten geweest die mij niet verwacht hadden in dit verlaten deel.
Van Lena onze verre buurvrouw hadden we eerder gehoord dat er bevers bij de beek zaten.
De grond waar ik liep was drassig en mijn gewone zondagse schoenen waren doornat en voeten voelden ijskoud.
Ik besloot om daardoor niet verder te gaan en terug te lopen naar ons houten rode huisje boven op de berg.
Mijn ontzag voor Zweden was nog groter geworden. Wat een prachtig land en wat een rust en stilte.
Bij thuiskomst om 5.35 stond mij een verassing te wachten. Grietje met een grote glimlach en aan het koffie zetten. Zij had mij eruit horen gaan en kon niet de rust meer vinden om te blijven liggen. Samen hebben we genoten van een heerlijk ontbijt met uitzicht op het dal waar ik net gelopen had.
Wat lief en zorgzaam dat Grietje mij opving en het gevoel er te mogen zijn en gezien te worden. Dat is zorg uit pure liefde.
Morgenochtend gaan we samen vroeg op pad en nemen de professionele camera mee. Eigenlijk vind ik het wel prettig dat ze meegaat. Vertrouw het toch niet helemaal ...