En hoewel technologie ons in staat stelt om voortdurend met elkaar in verbinding te staan, waren we nog nooit zo eenzaam.
Onder invloed van grote techbedrijven zoals Google, Apple en Facebook leven veel mensen in hun digitale privacybubbel en beschouwen dit als het nieuwe normaal.
Noreena Hertz spreekt hierover in haar boek 'De eenzame eeuw'
In onze maatschappij wil je gezien worden en voelen. Juist uit de zorg krijgen Grietje en ik nog steeds berichten dat mensen hard werken maar de waardering er niet altijd is. Mensen worden ziek en de overbelasting van anderen neemt toe. Mensen die het jammer vinden dat zij niet meer in de zorg werkzaam zijn of dit niet meer kunnen opbrengen.
Mantelzorgers die uren en dagen bezig zijn om voor hun geliefde te zorgen omdat er geen aandacht is vanuit de professionele zorgverleners.
We horen geluiden dat de zelfredzaamheid hoog op agenda staat. Maakt een eigen regie en zelfredzaamheid niet meer gevoelens van eenzaamheid los.
'Mevr u kunt nu zelf uw steunkousen aantrekken. Gelukkig dan hoef ik nog maar 1 keer in de week bij u langs te komen'.
Een vrouw voor het raam met steunkousen aan. Ze was zo blij met het enige contact van de thuiszorg. Haar familie woont ver weg en heeft geen tijd. Ze zijn allemaal druk. De thuiszorg geeft haar complimenten. 'Mooi dat u het alleen kan. Dan hebben we weer tijd voor de mensen die het echt nodig hebben'.
Je zou je als ouderen bijna schuldig gaan voelen.
Eenzaamheid is ook een gevoel onzichtbaar te zijn,. Niet gezien en gehoord te voelen.
Als we aan eenzaamheid denken zien we gelijk ouderen. Niets is minder waar. Het zijn juist de jonge mensen en met name studenten die zich heel eenzaam voelen.
Grietje en ik merken dat minder social media heel prettig is.
De komende tijd gaan we de straat weer op. Op zoek naar mooie gevoelige verhalen, mooie portretten en willen daarmee iets doen om weer nader tot elkaar te komen😊
