Mem heeft de dag van haar leven

We komen aan in Hekendorp en horen een zorgverleenster in de tuin tegen mem zeggen dat wij er zijn.

Mem zet het op een lopen met haar rollator en weet niet hoe snel zij bij ons kan komen. Ploegt dwars door het grasveld en valt eerst Grietje in de armen. 'Was jij hier' zegt ze duidelijk te verstaan en een grote glimlach is zichtbaar.

Daarna omhelst ze mij 'met wie was jij?' Ik knik naar Grietje en ze pakt ons beide vast. Helemaal gelukkig. De zorgverleners zijn blij om ons te zien. Een gastvrij ontvangst. 'Jullie kwamen toch helemaal uit Friesland?' We zeggen nu uit Drenthe te komen.

'mooi dat jullie er zijn'.

Zo horen mantelzorgers ontvangen te worden. Niet om te helpen maar gezien als familie die geeft om hun dierbare die op een mooie plek woont. De laatste tijd krijgen we weer vele berichten dat mantelzorgers moeten gaan helpen. Een zeer verontrustende situatie. Dit mag echt niet waar zijn. Natuurlijk wil familie helpen maar alleen de zaken die zij zelf willen en als je het gevoel hebt dat het gewaardeerd wordt. Organisaties die de mantelzorgers niet ziet als zeer belangrijk mogen hun huiswerk gaan doen. Mantelzorgers zijn er niet om de tekorten op te vullen maar juist als extra. Bij deze organisatie waar mem woont, Veld-Zicht kunnen we alleen maar complimenten geven. Wat ervaren wij een gastvrijheid en daarom zijn we zeker bereid om mee te helpen. Grietje was gevraagd om alle kleding eens uit te zoeken en evt wat nieuwe dingen te kopen.

Zodoende togen we naar mem haar kamer en heeft Grietje de hele kast uitgezocht. Mem vond het leuk en vouwde haar kleding en trok de kleding aan en uit om te zien of het nog bruikbaar was.

Na het uitzoekenwerk hebben we buiten op het terras geluncht. We hadden zelf al heerlijke broodjes gekocht en de etenswaren die we niet hadden konden we zo pakken. De zorg wilde er het allerliefst bij helpen. Ze vonden het prachtig dat we buiten met mem gingen eten.

Na de lunch zijn we naar Oudewater gereden en heeft mem daar de halve stad doorgelopen. Winkeltje in en winkeltje uit. Zelfs een grote drempel in een boetiek was haar niet te hoog en tilde zo haar rollator op. Ongelooflijk hoe een besef zij nog had in het uitzoeken van de kleding

Ze had duidelijk een voorkeur voor de kleding die zij normaal mooi vond. Vond soms de prijzen wat te hoog😁

Uiteindelijk slaagden we voor een mooie broek en jas bij een bekende winkel.

Het blijkt hier ook weer dat als je mensen met dementie haalt uit een omgeving waar zij lang blijven de hospitalisatie even geen kans krijgt. Het gedrag normaliseert en mensen zien daadwerkelijk de omgeving en doen dingen die zij eerder gewend waren. Ik pleit er steeds voor om met mensen regelmatig op pad te gaan en hun zelf dingen te laten uitzoeken. Koop niet altijd kleding voor hun maar ga samen kijken wat ze mooi vinden. Hoe meer je overneemt hoe afhankelijker ze worden en afstompen.

Op het eind van onze trip door de stad namen we plaats bij restaurant 3 op de brug en genoten van thee en koffie met wat lekkers erbij.

Een grote glimlach kregen we erbij van mem.

We hebben een geweldige dag

gehad. Mede door de fantastische zorgverleners van Veld-Zicht en natuurlijk Mem.

Rond 17.30 reden we weer voldaan terug naar het Noorden.

Een geslaagde dag💛🧡💛🧡💛🧡💛🧡💛🧡💛🧡💛🧡💛🧡💛🧡💛

Jan Grietje