"SAMEN MET ELKAAR" -zegt Mem
De laatste dagen lees ik in de rapportage dat Mem weer benauwdheidsklachten heeft. We kennen de routine en de huisarts kwam gelijk om te beoordelen of er weer gestart moest worden met een kuur.
Dit helpt Mem enorm maar is een tijdelijke oplossing. Dat weten we allemaal, op een gegeven moment houdt dit op.
Mem geeft nog niet op. We zien ook dat ze minder wordt en dat de dementie haar lichaam opeet.
Verdriet overvalt me van tijd tot tijd om haar zo te zien. Dit had ze zelf zo nooit gewild.
Deze foto is van 2006, samen gezellig naar Scheveningen naar de Lion King.
Over een week zijn we weer terug in Nederland. Ze is altijd blij ons te zien. Dat is wat telt! Mem je bent mooi zoals je bent!
"Ik hou van jou Mem"
Verdriet mag er zijn. Hier in Zweden besef ik maar weer al te goed dat ik mezelf mag zijn en dat het opkroppen van mijn emoties mezelf niet gaat helpen (en Jan ook niet, die het dan ook krijgt te verduren).
Focus op de mooie en dierbare momenten.
De elegante vrouw met haar man in Ikea die we de "jij bent mooi kaart" gaven. De reactie bracht me in tranen (zie ook de blog Lykke) Iets doen voor de ander kan ogenschijnlijk zo iets kleins lijken en zo'n impact hebben. Een glimlach kan dan al iets teweeg brengen.
Kijk deze video en bedenk voor jezelf.
♡ Wanneer sta jij even stil?
♡ Maak jij bijzondere momenten?
Meer informatie over hoe je mooie momenten kan maken kun je vinden op de website www.13mooiemensen.nl
Aan het uiterlijk van mijn in 2020 op 83-jarige leeftijd overleden moeder was niet te zien dat ze daarvoor lange tijd reeds ziek was en ze was ook uitstekend bij de tijd. Toch was haar overlijden op zich niet geheel onverwachts (en we weten allemaal ook wel dat we niet eeuwig hier op Aarde blijven rondlopen) en dat gaf mij/ons (mijn vader en mijn zus) de gelegenheid vooraf hierop te voorbereide, al ging dat uiteraard niet van harte - maar de schok en de pijn daarna waren wel minder dan normaal, althans voor mij dan.
Mijn moeder had diabetes (Type 2), had ook altijd pijn in haar lichaam en haar witte bloedcellen konden niet (meer) aangemaakt worden, dus elke keer…
Een mooi verhaal. Om je moeder achteruit te zien gaan is verdrietig. Toch lijkt zich nu prettig te voelen bij mensen die voor haar zorgen. Ze zal altijd in herinnering blijven als de vrouw die ze ook was.
Verdriet mag je bij mij ventileren. Ik ben er altijd voor je. Andersom ben jij er weer voor mij als ik het moeilijk heb. Samen redden we het en kunnen anderen laten zien hoe geluk eruit ziet💛💚💛💚
Vervelend is het als het minder gaat, dat steeds weer moeten ingrijpen om het leven makkelijker en dragelijker te maken door minder benauwd te zijn. Samen zijn en genieten van die mooie momenten. Zo gaat het mij ook die mooie momenten die ze je niet kunnen afpakken. Vorig weekend waren de dochter en haar 3 kinderen er even.Opa kwam op hetzelfde moment als de dochter bij ons huis. De kleinzoon van 6 jaar zag de Oldtimer en maar snel vragen of we nog een blokje zouden kunnen rijden. Dat is gebeurd en dat zijn die bloedmooie momenten waar je van kunt genieten. Dat intens genieten wat ze je niet meer kunnen afnemen. Precies op een zelfde manier zaten de kleinkind…
Ach,wat sneu dat het weer wat minder gaat met Mem.Maar vergeet niet lieverd dat verdriet er ook mag zijn he.Ga niet te krampachtig genieten omdat je dit moet van jezelf.Soms is het leven even kut door alles wat er gebeurd.Flinke huilbui doet wonderen.Ik spreek uit ervaring.
Ik hoop dat je in balans kunt blijven en jullie de rustmomenten ook in Nl vinden.Kus en knuffel van mij.
Ans