Brrrr...wat voelde het koud aan buiten de wollen dekens. Grietje en ik dachten dat het al 7uur was. Niets was minder waar maar een dik pak sneeuw gaf licht door de ramen. Het was pas 5.30 uur.
Mijn gedachten gingen naar de tijd dat ik leerde schaatsen. In het begin geen Noren maar Friese doorlopend met veters. Deze veters waren voor mijn gevoel altijd bevroren en ik stond meer naast mijn schaatsen dan erop. Wij waren uit de stad verhuisd naar een dorp met veel water eromheen. Vaak als het gevroren had stond er een koude Noordoosten wind. Koude handen en natte handschoenen die moeilijk de schaatsen aan kregen. Ik weet nog goed dat ik een keer door het ijs zakte. Ik was een behoorlijk eind van huis en nog voel ik de kou. Thuis werd ik liefdevol opgevangen en mocht onder de wollen dekens.
Van mijn zuster Marijke hoorde ik onlangs dat zij mij het eerst op het ijs liet gaan. Ik dacht dat zij mij stoer vond maar niets was minder waar. Zij keek alleen of het ijs goed bleef zodat zij erop kon. Het beeld van een liefdevolle zus is vanaf dat moment veranderd. Ik vind het wel lief dat zij mij het nu opgebiecht heeft en ik vergeef het haar.
In Nederland komt het nog maar zelden voor dat we strenge winters hebben. Door de warme huizen zijn ijsbloemen op de ramen niet meer te zien. Afgelopen jaar is er in Drenthe geen sneeuw geweest en konden we niet schaatsen.
In Zweden was het extra genieten toen we buiten een flink pak sneeuw aantroffen. Er lag nog steeds een laagje maar een behoorlijke hoeveelheid was erbij gevallen. Heerlijke sneeuw waar we weer eens een sneeuwpop van konden maken. Onderweg naar het meer rolde ik een mooie bal en maakte er een pop van.
Grietje kon zich uitleven met haar professionele camera. Overal waren weer prachtige plekjes om mooie foto's te maken.
Onderweg gleden we een paar keer uit. Onze schoenen waren niet bestand tegen het ijs wat onder de sneeuw lag.
Het meertje wat bij ons in de buurt ligt was met een dikke laag sneeuw bedekt. Ik stapte op het ijs en voelde een dikke ijslaag onder mijn voeten. Grietje vond het eng dat ik erop ging en was bang dat ik erdoor zou gaan. Het ijs maakte vreemde geluiden.
Om ons heen waren alleen maar bossen en heuvels te zien. Een mooie blauwe lucht en in de zon was het heerlijk warm. We zagen sporen in de sneeuw van Elanden. Er hadden er waarschijnlijk drie gelopen. Aan de sporen te zien zijn het grote beesten geweest.
Mijn gedachten gingen naar eerdere elfstedentochten. Deelnemers die kranten tussen hun kleding stopten om warm te blijven. Ik krijg respect voor hun heldhaftige daad. Bij dit soort temperaturen met een harde wind en dan 200 kilometer schaatsen zonder dure geïsoleerde pakken was een huzarenstukje.
In onze woonzorgvoorziening draaide wij regelmatig oude films van de tocht der tochten uit 1963. Prachtige verhalen kregen we dan te horen.
Thuisgekomen dronken we warme chocolademelk en ging Grietje verder met breien van een prachtige wollen sjaal bij de haard.
Komende dagen gaat het 's nachts weer streng vriezen. Overdag kan er veel sneeuw bijkomen.
De extra houtkachel komt woensdag en we zullen nog even moeten afzien bij de open haard die het alleen dichtbij warm maakt.
Nederland is ver weg en we zien dat het daar 11 graden wordt en gaat regenen. We missen niets.
Buiten is het stil en er staat geen wind. Een heldere nacht met fonkelende sterren en vreemde geluiden...
Wat een bijzonder land🌲💛🌲