"Jeetje wat veel auto's!", we staan in de brandende zon in de file bij Hamburg op een zondagmiddag. Overal staan files en we hebben al een alternatieve route genomen. Zoveel auto's bij elkaar, zoveel rijkdom, zoveel welvaart. Zijn we hiervan wel bewust? We zijn weer op reis naar Nederland met op de achterbak een grote bench met Don, onze kat.
Ik klap dicht en maak me zorgen om Don. Hij ligt, zoals voordat we naar Zweden gingen in huis in een hoekje te slapen. Hij was weer tot leven gekomen in Zweden. Stond op wacht op de veranda en liep met me mee naar het toilet bij de schuur. We deden een wedstrijdje wie dan het eerst weer terug was bij de veranda. Elke keer dacht ik te kunnen winnen, maar met een sprint en een sprong was hij toch weer als eerste op de veranda.
Don heeft al heel veel gereisd. Hij is geboren in Spanje en daar opgegroeid totdat hij 5 was. Nu is hij 15 jaar. Hij ging altijd met ons mee en is meer een waakhond dan een luie kat. Hij "beoordeelde" de mensen die bij mij over de vloer kwamen en als de persoon 'niet juist' was dan liet hij dit duidelijk merken. Zo heb ik een keer een schilder geweigerd om zijn reactie, hij viel deze man bijna aan.
Zo maakte Jan zich ontzettend zorgen over het moment dat hij Don zou zien. Ik was vooral nieuwsgierig hoe Don Jan zou 'beoordelen'. Wat nog nooit gebeurd was, gebeurde bij Jan. Don zag hem wel, maar liep hem totaal ongeïnteresseerd voorbij. Geen uitgebreid gesnuffel of een kopje, gewoon niets. Jan hoorde blijkbaar al gewoon bij zijn thuis. Nog steeds is Jan voor hem een veilige plek en loopt graag met hem mee.
We zijn terug in Nederland. De lange reis geeft toch ook stress. Toch gaat het reizen hem goed af. Hij kijkt geïnteresseerd om zich heen, hij slaapt en hij plast en poept in zijn kattenbak die bij hem in zijn bench staat, hij laat goed weten wanneer hij er klaar mee is en dat we pauze moeten houden. Op de parkeerplaats loopt hij met ons mee als een hond aan de lijn.
Nu maak ik me zorgen om hem, hij ligt tegen het gordijn, op de grond naast zijn stoel en is niet in beweging te krijgen. Hij komt alleen zelf voor zijn eten, drinken en behoefte van zijn plek. We zien weer hetzelfde gedrag als voordat we naar Zweden gingen. Naar buiten wil hij eigenlijk niet meer.
Dieren zijn zo gevoelig voor stemmingen, omgevingen en emoties. Hij toont ook signaalgedrag. Mijn gevoel zegt dat we snel weer terug moeten gaan naar Zweden.
Welk 'signaalgedrag' herken jij bij jezelf als je iets moet doen waar je eigenlijk geen zin in hebt?
Voor zover iemand al in staat is om een echt goed idee over de eigen gevoelens te hebben denk/vrees ik er vrij ongevoelig voor te zijn. Het goed kunnen concentreren of focussen is best makkelijk om in een drukke omgeving gewoon je werk te kunnen doen. Of je af te sluiten van een gezelschap war je weinig mee hebt. Daarbij hoort het vermoeden dat die omgeving het wel merkt door opvallend vaak te vragen: of je je wel goed voelt (ja, prima), of je wel luistert (hoezo, gaat het ergens over ?) of nog fraaier, of je boos bent (altijd 😊 ) Natuurlijk besef ik dat dat lastig kan zijn voor anderen, vooral voor oppervlakkige contacten, maar het is tegeli…