Dank voor alle mooie en lieve berichten gisteren💛 Dat er mensen zijn die graag willen dat ik blijf schrijven😁 Eigenlijk doe ik het niet alleen want als Grietje er niet was lag ik nu onder een brug aan de Seine in Paris. Zij is mijn grote inspirator en grote liefde.
Hieronder het filmpje met ons zelfbedachte spel!
Vannacht ging de kaars weer aan en het lint in de typemachine. De tafel weer voor het raam en keek naar het dal, de bomen en de zon die alweer tevoorschijn kwam. Vogels werden waker en een vos liet zich zien. Buiten hoorde ik het ruizende geluid van de stromende beek in het dal. Twee kraanvogels met klapperende vleugels stegen op. Boven de beek in het dal hing een laagje mist. De lucht kleurde rood naar oranje en het hemelsblauw werd zichtbaar. Hier in Zweden komt de zon al om 3.48 uur op.
Ik bleef staren en kwam niet tot schrijven. Mijn gedachten gingen terug naar gisteren. Een fantastische dag weer. Om 7 uur naar buiten en bewegen. Onze eigen tuin als gezondheidscentrum met een zelfgemaakte zwaar parcours.
De heuvels rond het huisje op en neer rennen. Oefeningen op een kleed in het gras en een zelfgemaakte balspel. Naderhand waren we kapot maar voldaan. Picknicken op een kleed met heerlijk brood, crackers, thee en koffie met mijn eenvoudige Zweedse kannetje en ketel.
Een prachtige dag met een bezoekje aan de bank voor een Zweedse rekening en heerlijk koffie en thee bij onze Wienerkonditioriet i Torsby. Het thuisgevoel gaat steeds meer vorm krijgen. Op de terugweg langs de golfbaan van Torsby. Een enkele auto op de parkeerplaats en een paar senioren zijn aan het spelen. De golfbaan ligt fantastisch tegen een heuvel aan met uitzicht op het meer en in de verte een kerktoren.
Grietje is bang dat zij in het meer slaat aan de overkant van de weg. Ik denk aan een Eland die net oversteekt.
De golfbaan past helemaal in de Zweedse natuur en karakter. Geen opsmuk en doe gewoon het is maar een spelletje.
In de middag rijden we naar een meer wat ongeveer 5 tot 10 kilometer van ons vandaan ligt in een verlaten gebied. We hebben geen bereik met onze telefoon en komen niemand meer tegen hoe verder we in het woud rijden. Gelukkig dat we een ouderwetse kaart bij ons hebben. Heuvels, beekjes, zandgrindwegen en tussendoor prachtige uitzichten. Het lijkt alsof we alleen op de wereld zijn. Als we nu in een greppel terecht komen hoeven we niet op hulp te rekenen.
We kunnen de auto het meer in rijden. Dit is wel nodig want zij zit dik onder het stof. Alles wat je aanraakt zit onder het stof. De ramen en deuren gaan dicht en ik zet de hydraulische vering in de hoogste stand. De 'snoek' voelt zich helemaal thuis in het water. Later horen we van Gunnar, de buurman dat zij de DS hier niet de Snoek noemen maar Padda. Waarschijnlijk om de voorlampen die op de voorkant van een pad lijken.
We nemen een duik in het koude water en voelen ons herboren. Wat doet deze natuur ons goed en wat een enrgie hebben wij. We merken dat de zeer schone lucht meewerkt. Het water is zo schoon dat we de bodem vele meters lager zien liggen.
Op de terugweg nemen we een andere route en verdwalen we bijna omdat alle paden op elkaar lijken en nergens meer een bord te vinden is. Plotseling gilt Grietje dat ik moet stoppen. Ze begint heftig te klikken met haar camera. Een hele grote Älg staat langs de weg. Langzaam loopt zij weg en trekt met haar poot. We vinden het zielig en zouden haar wel willen helpen. Helaas verdwijnt zij in het struikgewas de berg weer op. Bij de volgende bocht zien wij een vos oversteken.
Donderdagochtend worden we wakker en we voelen onze spieren. We leven. Na een warming up zijn onze spieren weer opgewarmd. Een ontbijt met een goedgevulde Havre Gryn maakt ons wakker. Dit leven doet ons goed. Hier willen we blijven ...
Comments