Toen wisten we nog van niets!
Een onbegaanbaar pad, een onbeschrijfelijke stilte, een natuur zo prachtig waar je helemaal stil van wordt. Een omgeving wat we het paradijs op aarde noemen. Elandenpoep op de grond en een kraanvogel die plotseling op vliegt. We lopen om 21.30 uur door een gebied waar geen mensen komen en alleen een overweldigende oernatuur. Een beekje waar onze voetsporen in leken te verdwijnen.
We hebben net de zonsondergang meegemaakt achter de heuvels/bergen. Een lucht die een prachtige gloed geeft.
We verbazen ons erover dat het zo lang licht blijft. Toch wordt het langzaam donker en lopen in een onbekend gebied. We volgen een oud spoor en dwalen steeds verder af. We horen water lopen en zien een beekje. Net op het moment dat Grietje en ik terug willen gaan ontdekken we een meer.
We durven bijna geen adem te halen bang dat we de rust en het bijzondere moment verstoren. Alles ligt er zo vredig bij. Grietje ziet er prachtig uit en we voelen ons super gelukkig.
Het doet mij denken aan een spannend avonturenboek van vroeger.
Natuurlijk blijven we te lang kijken en valt de duistenis in halverweg de terugweg. Het is ondertussen 23.00u geworden.
Toch moeten we terug. Het is lang licht geweest maar nu gaat de schemering invallen en de gevoelstemperatuur gaat omlaag. Een gebied waarin je gemakkelijk kan verdwalen en een prooi bent voor dieren die je niet kunt zien.
Grietje ziet zoveel mooie plaatjes om vast te leggen. Het is zo schemerig geworden dat de camera het bijna niet meer kan vastleggen. De ISO gaat steeds meer omhoog. Toch blijft zij het proberen.
De telefoon waar we een lamp op hebben is bijna leeg en moeten daarmee spaarzaam zijn. Struikelend over stenen, boomstronken en bomen kunnen we nog net het oude pad onderscheiden. We horen vreemde geluiden. Van brommen tot het huilen en janken. Ik ben blij dat Grietje bij de politie heeft gewerkt. Zij lijkt mij totaal niet bang. Ik loop achter haar en zeg dat ze stoer is en dat ik haar geweldig vind. Mijn nerveusiteit lijkt aanstekelijk en Grietje vraag mij voorop te gaan lopen. Ze heeft wel eens gelezen dat Beren gek zijn op vrouwen. Natuurlijk ruil ik mijn veilige plek. Ik voel mij daardoor een held en wil haar bijna dragen.
Uiteindelijk komen we uitgeput om 0.00 uur aan bij ons huisje.
De volgende dag staat er plotseling een man in ons huisje. Hij heet Eric en zijn partner Eva is een Zweedse. Zij werkt in Stockholm en hij doet verbouwingen aan houten huizen en werkt in de bosbouw voor zichzelf. Hij is nu drie jaar in Zweden en komt uit de buurt van Haarlem. Eric kijkt geschokken als wij onze spannende ontdekkingsreis vertellen van de avond ervoor. Altijd een geweer meenemen zegt hij en liever niet zomaar de wouden ingaan 's avonds en midden in de nacht. Hij zegt dat er twee beren hier in de buurt leven en het mannetje moet in het bos zitten waar wij zijn geweest. Het vrouwtje leeft aan de andere kant van ons huisje. Tevens spreekt hij over Veelvraten, Wolven, Lynxen en Elanden met jongen. Later zoeken we dit op en deze dieren staan in de top tien van dieren in Europa die zeer gevaarlijk kunnen zijn.
Die nacht droom ik dat ik door een bos loop en Grietje achter mij aan. Ben totaal niet bang. Ik ga in gevecht met een bruine beer en uiteindelijk sleep ik hem achter me aan. Op het moment dat Grietje mij wil kussen voor de heldendaad wordt ik wakker en slaapt zij nog.
Ik besef mij terdege dat we bijna geen 3e magazine meer hadden kunnen maken.
Sssst ... toch gaan we morgen weer naar het onbekende meer. Het was daar zo mooi dat we het weer moeten zien. Een geweer hebben we niet maar dat komt wel goed. Misschien een oude paraplu.
Een mooie zonnige dag!