"Ik zie de voorste ezel wel maar de achterste niet".
Ik moest hieraan denken toen Grietje en ik om 6 uur 's morgens in de verte deze prachtige Eland tegen de bosrand zagen staan.
Ze kon bijna niets meer zien werd er gezegd toen deze prachtige zeer oude dame(96) bij ons kwam wonen. In de stad geboren maar helemaal gelukkig om buiten te zijn. Iedere dag gingen we met haar naar buiten en knapte ze zienderogen op. Ze zag dingen die wij met moeite zagen.
Vanuit een kamertje in de stad waar zij nooit meer naar buiten kon komen en verwaarloosd werd naar een dorp. Haar zoon gaf aan 'we hebben onze moeder weer terug'. We begonnen bijna te twijfelen aan de dementie. Zo vitaal werd zij weer.
In Zweden voelt de natuur anders. Het geeft nog meer rust en dieren voelen zich minder gestressed. Misschien voelen zij wel de rust bij mij.
We blijven prachtige foto's maken. Buiten een serene stilte.Gisteren stonden we aan een meertje en zagen het kerkje en de bomen spiegelen in het meer. We werden er stil van.
In mijn kleinschalige woonvoorziening deed het mensen met dementie goed om veel buiten te zijn. Iedere dag probeerde wij met iedereen naar buiten te gaan. Weer of geen weer het maakte niet uit.
Het functioneren geestelijk en lichamelijk werd beter. Dit werd beaamt door de dierbaren van de mensen die bij ons woonde. Natuurlijk is het een combinatie van aandacht geven en de mens zien. Menswaardige zorg met behulp van het buiten zijn.
De natuur niet alleen gelukkig makend voor mensen met dementie maar voor iedereen!
Prachtig om te lezen. Wat moet deze mooie natuurlijke reis jullie innerlijke rust bezorgen. Alleen al kijkend naar de prachtige foto's geven ons een heerlijk gevoel. Mooi verwoord.👍🦌✋