De tijd heeft voor ons stil gestaan in Zweden. We zijn weer terug in de 'bewoonde' wereld. We hebben niet in de gaten gehad dat de tijd zo snel is gegaan. Het is 30 jaar later.
Onze futuristische DS valt op. Kinderen blijven staan en kijken met open mond en hebben geen aandacht meer voor het nieuwe voertuig met piepers, bellen en camera's van hun ouders. Een auto die omhoog gaat en die tot leven komt als zij gestart wordt.
Mensen met dementie worden gezien en samen met de mensen die voor hun zorgen maken zij mooie momenten. Het werk van de zorgverleners is overgenomen door apparatuur die perfect weet wat jij wil. Een chip in het lichaam zegt precies wat er aan de hand is en wat er voor zorg geboden moet worden. Persoonlijke zorg op maat gericht op de persoon. Iedereen zijn eigen machine in huis die het werk doet. De natuur is prachtig en overal hangt het baardmos weer in de bomen.
In de huizen waar je kunt eten hoeft niemand meer het zware werk te doen. Robots zorgen voor de gasten. De bestelling via het beeldscherm en binnen enkele minuten wordt dit bij je gebracht.
In Duitsland beseffen wij stil te hebben gestaan. Dit is het nieuwe zorgen voor en geen mensen zijn hiervoor meer nodig.
Toch lijkt er iets te missen. Grietje in haar prachtige jurk zit naast mij en geeft een glimlach. Later loopt zij voor mij en ben ik trots op haar.
Ik smelt en mijn gedachte gaan terug in de tijd.
Was het in Zweden beter of is het een utopie.
Was dit een ideale wereld en een wensdroom van ons?
Hej Jan en Grietje,
30 Jaar later ben ik 87… en dan hoop ik er nog te zijn, maar als de Heer voor of tegen die tijd zegt dat ik moet komen, dan moet ik komen - of ik nou wil of niet. Laten we daarom gewoon heerlijk van dag tot dag leven en er van genieten zolang we nog kunnen!
Waar we ook mogen zijn, laten we daarom er het beste van maken wat we nog kunnen doen en wees dankbaar met alles wat we hebben en wat Hij ons voorziet.
Bovenal de liefde voor elkaar; heb je naaste lief als jezelf en daarnaast help elkaar waar we de wereld zoveel beter voor elkaar maken kunnen. Wat jullie in…
Dat de wereld behoorlijk aan verandering onderhevig is weten we allemaal, maar zo nu en dan gaat het inderdaad nog sneller. Dat alles digitaal en met de robot zou moeten gaan zie ik niet direct, maar kan wel eens sneller gaan dan we denken. Maar realiteit naar een ideale wereld is er niet direct. Menselijke gevoelens zijn en blijven er ook, dat kan niet anders. Jaren terug is er ooit eens gezegd dat er geen werkloosheid zou komen en dat er voldoende mensen waren voor het verzorgen, maar dat is nu ook al een verhaal van meer dan 35 jaren terug. En nu is de situatie heel anders. Ben benieuwd hoe het over 30 jaren mag zijn.
Helaas,de ideale wereld bestaat niet.Zouden we zoveel gukkiger worden zonder persoonlijk contact en omzien naar??Ik hoop het toch niet.
Heel eerlijk. Ik begrijp dat het steeds meer digitaal en computergestuurd bij deze tijdsgeest hoort om allerlei redenen. Toch betrap ik mij erop dat ik soms een beetje spuugzat word van al dat online gebeuren. Slaat mijn inziens wat door. Met alle respect vind ik nu het excuus dat er handen te kort zijn, zeker in de zorg, maar eigenlijk de hele arbeidsmarkt een slap excuus. (Sorry even mijn frustratie uiten)
Automatisch gaat men er vanuit dat iedereen hiermee uit de voeten kan, de mogelijkheden heeft. Eenzaamheid komt voor een grote groep mensen, jong en oud, dementerend of niet, om de hoek kijken.
Er gaat niets boven ook gewoon persoonlijk contact, omzien naar elkaar enz.